ویم وِندرس استاد به تصویر کشیدن فرشته‌هاست.‌ در فیلم «زیر آسمان برلین» فرشته‌‌ها در  بالا پرواز می‌کنند. گاهی یکی آرام روی زمین می‌آید و شانه به شانه آدمی راه می‌رفت تا صدای او را بهتر بشنود و اگر آخر کارش رسیده بود روحش را قبض کند و با خودش ببرد. در آن فیلم فرشته‌‌ در همراهی آدم‌ها سرگشته ماند و سرآخر پایند دختری بندباز شد و به رنج این خواسته بال‌هایش را از دست داد و از آسمان به زمین هبوط کرد.  فیلم «روزهای عالی» هم روایت داستان یک فرشته در جایی دیگر ست. این‌بار بی‌پر و بال و چسبیده به زمین؛ اما کماکان بی‌گناه و پاک، حتا کار روزانه‌ آقای هیرایاما هم تمیز و پاک‌کردن است.

علارقم این شغل و ملزوماتش، آقای هیرایاما هیچ کثافتی را  نمی‌بیند. من تماشاچی هم.  از دریچه چشم او تنها شعاع نورست که چشم را می‌زند یا حرکت بازیگوشانه‌ی سایه‌ها.  شب‌ها همان نور و سایه‌های زیبا در هم می‌آمیزند و خواب‌های سیاه‌و سفید را می‌سازند.

فرشته‌ها اغلب داستانی ندارند، لازمه‌ی داستان‌ گناه است و با گناهان بزرگتر و پیامدش  داستان‌های جذاب‌ ساخته می‌شوند. در فیلم «روزهای عالی» خبری از گناه و پیامدش نیست.

ما با جهان تکراری، پرهیزگارانه و آیین‌وار مردی مواجه هستیم که با ون قدیمی یا دوچرخه‌ به گوشه کنار شهر شلوغ سرک می‌کشد و با هیچ کس هم حرفی ندارد.

فیلم یک صحنه  دوست‌داشتنی داشت، صحنه‌ای که دایی و دختر کنار رودخانه رکاب می‌زدند و عبارت الان الان است. دفعه‌ی بعد دفعه‌ی بعد است را مثل شعری تکرار می‌کردند.

حالا ، حالاست؛ دفعه‌ی بعد؛ دفعه‌ی بعدِ؛   زیبا بود. به سادگی و زیبایی شعرهای هایکو یا  رکاب‌زدن‌های ستسکو هارا در فیلم‌های اوزو.‌

 در پایان به گمانم فردیت آقای هیرایاما و انتخاب‌های خاصش در خریدن کتاب و گوش‌دادن به موسیقی‌های انگلیسی‌زبان دوره‌ی خاص با جبری که ما از فرهنگ شرق و ژاپن می‌شناسیم اندک تنافری داشت و نخ محکمی «ویلیام فاکنر» آغاز فیلم را به perfect day  ترانه‌ی «لو رید» در  پایان فیلم وصل نمی‌کرد.